6. Kłopoty

              Złamane żebra ciągle delikatnie dawały o sobie znać, ale to nie z ich powodu zielonooka kobieta kolejny raz pojawiła się w szpitalu. Stała przed drzwiami, które obstawiali policjanci, kwestia bezpieczeństwa była teraz najistotniejsza. Przed chwilą pokazała im swoją przepustkę tylko po to, by zawahać się przed samym wejściem do sali. Stała z uniesioną dłonią, niepewna czy chce znaleźć się po drugiej stronie drzwi, w głębi serca miała ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie. Siłą woli zmusiła się do naciśnięcia klamki i pchnięcia drzwi.

            Zapach środków do dezynfekcji typowy dla tego typu placówek uderzył Sakurę z taką mocą, że zmarszczyła nos. Ostrożnie wsunęła się do środka, starając się iść jak najciszej.

– Nie śpię. – głoś, który wypełnił ciszę, przepełniony był bólem fizycznym, jak i psychicznym. Sakura przystanęła i wbiła wzrok w postać na szpitalnym łóżku. Maleńka, filigranowa dziewczynka obróciła się na lewy bok, tak żeby spojrzeć na przybysza, kiedy zobaczyła, kto przyszedł, jej wielkie oczy rozpogodziły się odrobinę. – To, pani! – pisnęła radośnie i wyciągnęła przed siebie maleńką dłoń w bardzo niecierpliwym geście.

 – Cześć. – bąknęła Sakura i nie ruszając się z miejsca, wyjęła zza pleców niewielkiego miśka, zakupionego w sklepie niedaleko szpitala.

 – Miś! – Dziecko jeszcze bardziej niecierpliwe wyciągnęło drugą rękę, po czym kilka razy zacisnęło i rozprostowało paluszki.

– Kupiłam go dzisiaj dla Ciebie. – podeszwy ciężkich buciorów zaszurały o podłogę, gdy w końcu podeszła do szpitalnego łóżka, żeby wręczyć dziecku upominek. Kiedy maskotka znalazła się w rękach małej, Sakura usiadła na krześle obok w milczeniu, przyglądając się, jak wiele czułości nagle wypełniło tak chłodną salę. – Jak ma na imię?

– Czeka, aż Ty mu je nadasz. – odpowiedziała, nie bardzo wiedząc, jaka powinna być odpowiedź. Mała jednak nie wyczuła jej skrępowania.

– Nazwę go Fuwafuwa*. – pisnęła i prawie wskoczyła Sakurze na ręce. Zszokowana młoda kobieta w ostatniej chwili zdążyła przytrzymać małe ciałko przed upadkiem na podłogę, po czym zdrętwiała jeszcze bardziej, gdy dziecko zarzuciło wątłe rączki na jej szyję i przytuliło się do jej policzka.

            Bardzo niezręcznie spróbowała poklepać delikatnie, drobne plecki i na tym skończyły się jej pomysły, tymczasem mały człowiek na dobre rozsiadł się na jej kolanie i zaczął tarmosić i tulić zabawkę. Po chwili atmosfera w pomieszczeniu uległa jednak drastycznej zmianie, kiedy mała drobną rączką spróbowała zaczesać włosy do tyłu, te jednak zbyt krótkie znów opadły na blade czoło i dostały się do oczu, w których prawie natychmiast zalśniły łzy.

– Dlaczego obcięli mi włoski? Mama chciała, żeby była jak najdłuższe… – zdławiony głos dziecka świadczył o zbliżającym się płaczu, Sakura poczuła, jak niewidzialna dłoń ściska ją za gardło. Z trudem opanowała się, złapała dziewczynkę pod pachy i posadziła przed sobą na łóżeczku.

 – Posłuchaj  Sarado bądź uważna, bo to bardzo ważne. – jej głos był delikatny, ale stanowczy. – Wiem, że jesteś malutka i wiem, że się boisz, ale musisz pogodzić się z tym, że rodziców już przy Tobie nie będzie. – wielkie, czarne oczy dziewczynki wydawały się być dwiema bezdennymi studniami.

– Oni powiedzieli, że mama już nie wróci. – wyszeptała, zagryzając małe usteczka.

– Niestety mówili prawdę, Twoja mama już nie wróci, ale jeżeli pojawi się Twój tata, to…

– Kto? – przerwała jej Sarada wprawiając Sakurę po raz kolejny w konsternację. Nachyliła się, opierając łokcie o uda i spojrzała dziewczynce w oczy.

– Twój tata. – powiedziała głośno i wyraźnie. Na twarzy czarnulki, pojawiło się napięcie świadczące o bardzo intensywnym przepływie myśli.

 – A! Tata-dawca spermy! – wypaliła nagle nad wyraz podekscytowana. – Przypomniałam sobie, mama mi mówiła!

– O kurwa…– mruknęła Sakura i zasłoniła sobie usta dłonią, widząc zainteresowanie w czarnych oczach.

            Śledztwo od jakiegoś czasu stało w miejscu. Nie ważne, z której strony próbowałaby je ugryźć, sprawę komplikował właśnie ojciec i mąż rodziny, którego nikt nie mógł namierzyć. Głupio założyli, że skoro nie ma jego zwłok, to pewnie został zamordowany gdzie indziej lub został porwany. Oczywiście nie widniał w rejestrze jako mąż denatki, ale przecież mogli nie mieć ślubu. Normalnie zorientowaliby się po rodzinnych fotografiach, ale tych nie było w mieszkaniu.

            Sakura uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Rozwiązanie było jednocześnie banalne co nie do uwierzenia, teraz musieli porozmawiać z kimś bliskim rodzinie i dowiedzieć się, czy ów dawca spermy był jakimś „wujkiem”, którego dało się znaleźć, czy płynem w probówce.

– Widziałaś kiedyś tego „dawcę spermy”? – spytała, starając się brzmieć normalnie. – Nie. Mama mówiła, że już nie potrzeba, bo tatusiowie nie są potrzebni do życia.- Sakura ścisnęła usta w „dziób” i wybałuszyła oczy.

 – Cóż, jest w tym jakaś racja…– mruknęła cicho i spokojnie wbrew myślom, które właśnie kłębiły się w jej głowie. Nie rozumiała, jak można podzielić się z tak małym dzieckiem, tak wyzutą z uczuć informacją. Jaka matka raczy dziecko wiedzą, która obdziera z marzeń i przede wszystkim normalnego światopogląd? Na pewno nie do końca normalna.

 – A jaka jest pani mama? – wyrwana z zamyślenia Sakura, aż sapnęła, kiedy zdała sobie sprawę, o co została zapytana. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się, najmilej jak umiała.

 – Nie wiem, kiedy odeszła byłam zbyt mała, żeby ją zapamiętać. – wyciągnęła dłoń i ostrożnie pogłaskała czarne atłasowe włoski.

– Czy ja zapomnę mamę? – Sarada wbiła w nią przerażone spojrzenie.

– Postaram się, żeby tak się nie stało.

            Po wyjściu z sali Sakura sztywno skinęła głową do policjantów, po czym szybkim krokiem skierowała się do wyjścia ze szpitala. Serce dudniło jej niemiłosiernie, a głowa pulsowała nieznośnym bólem. Wypadła na zewnątrz bocznym wyjściem ewakuacyjnym i prawie biegiem dotarła do małego parku na terenie placówki. Z głośnym westchnieniem oparła plecy o pierwsze, bardziej schowane przed wzrokiem drzewo i przymknęła oczy. Pod powiekami natychmiast zobaczyła załzawione czarne tęczówki dziewczynki, a potem ogromną kałużę krwi na dębowej podłodze. Ból w jej głowie urósł nagle do tego stopnia, że zjechała w dół, raniąc sobie dłonie o ostrą korę.

– Zwariowałam. – wymamrotała do siebie cicho i odchyliła głowę do tyłu, żeby móc łatwiej złapać głęboki wdech. Kiedy dziwny atak choć trochę odpuścił, wyciągnęła z kieszeni komórkę i wybrała numer pierwszej osoby, która przyszła jej do głowy. Rozmowa na szczęście była krótka i oszczędna w słowach a po zakończeniu jej dziewczyna spróbowała jeszcze bardziej wyrównać oddech i dojść do siebie.

            Nie wiedziała, co wywołało u niej aż takie poruszenie i ból, a chociaż rozmowa z małą na pewno należała do jednej z bardziej czułych, to nie powinna powalić jej na łopatki. Życie nagle stało się jeszcze trudniejsze i jeszcze dziwniejsze niż kiedyś i o ile było to możliwe, Sakura miała przeczucie, że za chwilę oberwie po dupie z siłą, która ją przerazi. Ta myśl przygoniła do jej serca przytłaczający swoją mocą lęk, z którym pożegnała się lata temu, a przy­naj­mniej tak myślała, aż do tej chwili.

– Dzięki bogu, żyjesz! – głos, który właśnie sprowadził ją na ziemię, należał do najbardziej stałej osoby w życiu Sakury.

            Karin sprawnie przeskoczyła krzaki, przez które wcześniej, ona sama przeszła jak taran i podeszła do niej lekkim krokiem. Jak zwykle odziana w czarne ciuchy i pasujące czarne kozaki, kucnęła obok przyjaciółki, nie dbając o to, że kurz i brud właśnie odznaczają jej się na jeansach.

– Dobrze, że jesteś. – Sakura podniosła na nią swoje zielone oczy i uśmiechnęła się bardzo słabo. – Mam nadzieję, że w niczym Ci nie przeszkodziłam. - Ruda kobieta zacmokała ustami i podparła się pod boki.

– Generalnie wyciągnęłaś mnie z wyra jednego takiego, pozbawiając tym samym kolejnego kochanka. – rzuciła lekko w odpowiedzi i uśmiechnęła się szeroko, po czym wstała i łapiąc Sakurę pod pachy, pomogła jej wstać.

– Będziesz za nim tęsknić? – spytała zielonooka, przerzucając przyjaciółce rękę przez ramię i opierając się na niej. Rudowłosa prychnęła pod nosem i pokręciła głową z udawanym oburzeniem.

– Jak za utraconą nerką.

– Masz obie nerki.

– W takim razie ja nie mam za czym tęsknić, a Ty pakuj dupę do auta i nie zadawaj głupich pytań – odparła Karin i szarpnięciem przeciągnęła ją przez krzaki.

             Wsiadając do samochodu, Sakura czuła, że świat wraca do siebie, Karin zdecydowanie była najbliższą osobą, która pojawiła się w jej życiu. Były razem prawie od zawsze i pewnie na zawsze będą gdzieś blisko siebie. Ta ich relacja była często niczym bateria, która napędzała obie dziewczyny do działania. Miały podobne temperamenty, ich charaktery nie tyle uzupełniały się, ile podbijały, a upartością doprowadzały do histerii wszystkie wychowawczynie w sierocińcu. Kiedy opuszczały mury domu dziecka jako młode kobiety na progu dorosłości, postanowiły trzymać się razem i wspólnymi siłami wynajęły małą kawalerkę na poddaszu, w której spędziły kolejne 5 lat wzlotów i upadków.

            Pomimo trudnych chwil Sakura bardzo dobrze wspominała tamten czas. Przez pierwsze kilka miesięcy miały tylko butlę gazową z palnikiem oraz jedno pojedyncze łóżko, jednak dogadywały się bez większych zgrzytów i ramię w ramię stawiały czoło pierwszym problemom, które niosła ze sobą parszywa dorosłość. Patrząc z perspektywy czasu, nie mogła się nadziwić, jakie były wtedy silne i zmotywowane, by przetrwać. Kiedy jedna miała dość, nie miała już sił, druga ciągnęła ją na własnych plecach ku powierzchni.

            Pomimo że parszywe czasy minęły, a każda z nich miała swoje mieszkanie a w nim własne łóżko, to gdzieś tam, zawsze z ukrycia pilnowały się wzajemnie i pędziły sobie na pomoc, kiedy tylko była taka potrzeba.

            Dopiero po przejechaniu kilku ulic Karin odwróciła się na chwilę w stronę przyjaciółki, po czym westchnęła przeciągle i zabębniła palcami o kierownicę.

– Co się z Tobą dzieje stara? Rozumiem wypadek i całe to gówno, ale ni­gdy nie było z Tobą tak źle… – W pierwszym odruchu Sakura chciała zbyć przyjaciółkę wzruszeniem ramion, ale ostatecznie tylko prychnęła rozdrażniona.

– Nie wiem. – mruknęła, patrząc na obraz przewijający się za szybą. – To wszystko przez tę małą. Ciągnie mnie do niej, a jednocześnie czuję, że każde kolejne spotkanie rozbija mnie coraz bardziej. Karin, ja chyba oszalałam. – ostatnie zdanie wyszeptała zdławionym głosem, czując, jak ciężar przygniatający jej pierś wraca.      Ciemne oczy rudowłosej znów oderwały się od drogi, by uważnie omieść jej twarz.

– Nie oszalałaś. – powiedziała z mocą w głosie.

– To, co się ze mną dzieje? Nigdy nic nie wpływało na mnie tak bardzo, a przecież widziałam gorsze rzeczy niż osierocona dziewczynka. – Karin nie odezwała się już do końca drogi pozostawiając ostatnią kwestię nierozstrzygniętą aż do momentu zaparkowania samochodu pod osiedlem Uchihy. Rozpięła pas, odwróciła się w stronę Sakury i lekko szturchnęła ją pięścią w ramię.

– Sakura, nie widzę w tym nic dziwnego. – wypaliła z całkiem poważną jak na nią miną. – Nie patrz na mnie, jakbyś połknęła żabę, Twoje reakcje mają bardzo proste uzasadnienie.

– Oświeć mnie…– mruknęła z przekąsem Haruno wykrzywiając jednocześnie usta w nieprzyjemnym grymasie.

– Widzisz w tym dziecku samą siebie. – zdanie, które padło huknęło Sakurze w głowie jak wystrzał armatni.

– Co?! – jej głos podskoczył w górę, brzmieniem przypominając piszczącą zabawkę. – Pojawiłaś się w domu dziecka, będąc mniej więcej w wieku Sarady. Obie zostałyście nagle obdarte z możliwości normalnego, rodzinnego życia i pozostawione same sobie. Nawet jeżeli Ty sama nie widzisz tego podobieństwa, to Twój mózg może łączyć ze sobą fakty i…

– Ja nawet nie pamiętam swoich rodziców Karin, to zupełnie inne przypadki. –Sakura była tak wzburzona, że dopiero po chwili zobaczyła kpiącą minę Uzumaki.

– Ale musisz przyznać, że sytuacja tego dziecko, nie jest Ci obca.

– Nienawidzę Cię.

– Kochasz mnie. – odparowała. – A teraz zabieraj dupę z mojej fury i mknij do swojego przystojnego buca.

             Sakura złapała torbę w rękę i posłała Karin mordercze spojrzenie.

– On wcale nie jest mój. – syknęła.

– Od wypadku u niego mieszkasz.

– Ze względów bezpieczeństwa. – warknęła coraz bardziej zdenerwowana, czując, że  się pogrąża.

            Karin znów wybuchnęła głośnym rechotem i pokręciła głową.

– O tak! Wmawiaj to sobie, to może sama w to uwierzysz. – skwitowała, szczerząc zęby.

– Wal się jędzo. – Sakura otworzyła drzwi i wyskoczyła z samochodu, po czym nie siląc się nawet na zamknięcie drzwi i pożegnanie ruszyła chodnikiem w stronę klatki.          To, co najbardziej rozjuszyło Sakurę, to to, że Karin miała trochę racji, twierdząc, że wymawianie się bezpieczeństwem jest trochę naciągane, ona sama miała to samo zdanie na ten temat.

            Od wyjścia ze szpitala koczowała w mieszkaniu Sasuke zajmując jedną z jego sypialni i czuła się z tym faktem coraz gorzej, jednak każda próba poruszenia tematu, o jej powrocie do własnego mieszkania kończyła się ostrą awanturą.

        Uchiha nie chciał nawet słyszeć o takiej możliwości i ucinał temat tak szybko jak mógł albo najzwyczajniej w świecie wychodził z mieszkania, zamykając ją wcześniej na wszystkie zamki. Nie chciał również dać jej dostępu do garażu i własnego samochodu a pytany o powód wzruszał ramionami i twierdził, że dowie się wszystkiego po powrocie do pracy.

             Od kilku dni w głowie Sakury powstawał coraz bardziej dopracowany plan zabicia bruneta w bardzo podły i bestialski sposób.

            Zamyślona wysiadła z windy, podeszła pod drzwi mieszkania i zamarła, kiedy zobaczyła, że są one uchylone. Uchiha ze swoją manią ni­gdy nie zostawił by

mieszkania otwartego a, że środka dochodził pogłos cichych kroków. Rozejrzała się pospieszenie po małym korytarzyku i z ulgą zobaczyła zepsuty stojak na parasole, który Sasuke wczoraj wystawił na klatkę. Złapała przedmiot oburącz, wzięła cicho głęboki oddech, po czym silnym kopnięciem otworzyła drzwi na oścież i wskoczyła do pomieszczenia.

            Pierwsze co zobaczyła to jasnowłosy mężczyzna stojący na wyciągnięcie ręki, którego kojarzyła aż za dobrze. Poszukiwany listem gończym Suigetsu Hozuki

odwrócił się z uśmiechem w jej stronę i uniósł wysoko jasne brwi, wyraz jego twarzy zmieniał się jednak diametralnie, kiedy z całej siły rąbnęła go w głowę metalową konstrukcją. Mężczyzna zatoczył się do tyłu i wrzasnął ni to z bólu, ni z szoku, po czym zaklął donośnie i spojrzał na nią wściekłym wzrokiem.

            Sakura nie miała zamiaru czekać aż, facet ją zaatakuje, wolała mieć przewagę, skoczyła do przodu i zamachnęła się potężnie, chcąc wbić w pięść w jego twarz, ale nagle zamarła. Sasuke stał oparty o aneks kuchenny, ze szklanką w dłoni i z lekko zdziwioną miną przyglądał się całemu zajściu. Wyglądało na to, że wiedział o obecności przestępcy w jego progach i nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo.

– Twoje poprzednie baby, nie tłukły zaproszonych do domu przyjaciół. – warknął Hozuki przyciskając dłoń do głowy w miejscu uderzenia stojakiem.

            Sakura bardzo szybka zdała sobie sprawę z powagi sytuacji i zareagowała, obróciła się na pięcie i rzuciła do wyjścia z zamiarem ucieczki. Nie dobiegła jednak do drzwi.

            Silny chwyt za ramię praktycznie zatrzymał ją w miejscu, szarpnęła się, ale ból połamanych niedawno żeber nie pozwolił na użycie odpowiedniej ilości siły.

Sasuke spojrzał na nią chłodno i przycisnął do ściany całym ciężarem swojego ciała, unieruchamiając i powodując kolejną falę bólu.

– Uspokój się. – mruknął niewzruszony, łapiąc jej spojrzenie.

– On jest poszukiwany listem gończym, a Ty zapraszasz go do swojego mieszkania!– syknęła wściekle. – Wiedziałam, że coś kombinujesz, ale to przerosło moje oczekiwania! Jesteś kolejnym, zakłamanym, skorumpowanym…– duża męska dłoń zasłoniła jej usta tak nagle, że dziewczyna zabulgotała niewyraźnie.

– Suigetsu, zamknij, proszę drzwi na klucz, mamy z Sakurą do pogadania. –Uchiha

wbił w nią spojrzenie swoich czarnych oczu, a ona zamarła, modląc się w duchu żeby nie wyczuł, jak bardzo jest przerażona.

            Był jednocześnie rozbawiony, dumny i poirytowany, z trudem uświadomił sobie, że ni­gdy nie czół tyle emocji na raz, względem jednej osoby. Osoba ta, pod postacią Pani Detektyw, siedziała wściekła jak pitbull, z brodą podniesioną tak wysoko, jak tylko mogła.

            Sakura Haruno miała tupet i odwagę, nikt nie mógłby twierdzić ina­czej, a nawet gdyby ktoś ośmielił się pokusić o taką tezę, zostałby brutalnie uświadomiony przez życie.

            Sasuke powoli podniósł rękę i dłonią starł z twarzy wydzielinę, którą dziewczyna przed chwilą splunęła mu w twarz.

– Nic niewarte ścierwo! – warknęła w jego kierunku i wymamrotała pod nosem, kilka jeszcze „milszych” określeń. W milczeniu wytarł wilgotną dłoń o jeans na udzie i usiadł naprzeciwko rozdrażnionej bestii.

            Imponował mu fakt, że była w jego mieszkaniu, sam na sam z dwoma mężczyznami, a pomimo to zachowywała się, jakby w ogóle nie mieli nad nią przewagi. Niczym samo napędzająca się maszyna, co chwilę rzucała się do niego z pazurami, zębami czy próbami kopnięcia.

– Może whisky? – spytał, wskazując na szklankę.

– Udław się. – syknęła, patrząc mu prosto w oczy.

        Sasuke parsknął krótkim śmiechem i sam złapał porządnego łyka. Mocny smak alkoholu, trochę złagodził napięcie jego mięśni.

        Suigetsu wychylił się z kuchni, patrząc na Haruno z jawnym wyrzutem jednocześnie trzymając przyciśnięty do głowy lód, zawinięty w kuchenną ścierkę.

– Ta baba ma siłę jak tur. – wymamrotał obolałym głosem, po czym padł na fotel i sięgnął po butelkę whisky. – Łeb mi pulsuje jak cholera. – pożalił się, na co winowajczyni uśmiechnęła się nagle nadzwyczaj radośnie.

– Szkoda, że cię nie zabiłam. – rzuciła głosem ociekającym nieskrywanym jadem.

        Sasuke oparł łokcie o uda i luźno zwiesił ręce.

– Musimy pogadać. – powiedział w jej stronę, używając najbardziej spokojnego tonu, na jaki umiał się w tej chwili zdobyć. Ostatecznie nie zdarzyło się jeszcze, żeby była kochanka splunęła mu flegmą w twarz i wyzywała od bezmózgich i kiepsko obdarzonych przez boga.

– Policja będzie mnie szu…

– Nie. Nikt cię nie będzie szukał, przecież jesteś u mnie z racji bezpieczeństwa. – przerwał jej.

            Dziewczyna poderwała się z kanapy i zaczęła krążyć po pomieszczeniu jak wściekły kot, który w każdej chwili jest gotowy do ataku.

– Co chcesz ze mną zrobić? – spytała, wbijając w niego uważne spojrzenie.

– Nic. – odparł zgodnie z prawdą.

– Chcę, tylko żebyś zachowała dla siebie fakt, że Suigetsu wpadł do mnie w odwiedziny.

– Mowy nie ma. Jeżeli mnie nie zabijesz, to w końcu dam nogę, a wtedy zjawię się na policji i wszystko im powiem. – zawarczała, wbijając w niego oskarżycielsko wskazujący palec.

– Nawet jeżeli uciekniesz i dotrzesz na policję to, co im powiesz? Masz tylko swoje przypuszczenia Sakura, a ja jestem policjantem z nienaganną opinią.

            Obróciła się na pięcie tak szybko, że jej włosy zawirowały jak jasny całun.

 – Ty zwariowałeś! – krzyknęła, wyrzucając ręce w górę. Podeszła do stolika, wzięła butelkę, po czym wychyliła kilka łyków prosto z gwintu, odchylając głowę do tyłu niczym stały bywalec osiedlowych spelun.

            Sasukeuniósł jedną brew, a Suigetsu gwizdnął przeciągle.

– Zaraz tak się nawali, że nie będzie problemu. – roześmiał się, ale zaraz zamarł, kiedy dziewczyna, dzierżąc nową broń, jednym skokiem dopadła do jego siedziska. Oparła dłonie o oparcie nad głową jeszcze przed chwilą roześmianego chłopaka, a jej mięśnie napięły się jak postronki.

– Jak zaraz nie zamkniesz pyska, to oberwiesz. Może i jesteś bardzo złym przestępcą, ale ja jestem bardzo dobrze wyszkoloną gliną! Skoro powaliłam Cię stojakiem na parasole, to pomyśl, jak roztrzaskam twoją twarz teraz.

             Słysząc jej słowa Sasuke skrzywił się, po czym wstał i zabrał jej butelkę z dłoni.

– Jeżeli chcesz go czymś tłuc, to proszę, nie alkoholem, który kosztował pół Twojej pensji. – rzucił z lekkim przekąsem, po czym wrócił na swoje miejsce i dolał do swojej szklanki więcej bursztynowego trunku.

            Sakura spojrzała na niego z niedowierzaniem i prychnęła.

– Buc. – usłyszał pod swoim adresem.

– Ale z dobrym gustem. – uśmiechnął się i wzruszył ramionami.

            Przez chwilę miał wrażenie, że po jej twarzy przebiegł cień uśmiechu, który znikną jeszcze szybciej, niż się pojawił.

– Więc oczekujesz, że będę cię kryła? – spytała, przykładając dłonie do czoła i odgarniając włosy na boki.

– Ja również muszę Cię o to prosić. – odezwał się z przedpokoju

Itachi,  który nie wiadomo kiedy, bezszelestnie wszedł do mieszkania używając najwidoczniej swojego klucza.

             Sakura nie odwracając się nawet, zastygła bez ruchu. Sasuke

na własne oczy mógł zobaczyć jak powoli, traci kolor z twarzy, a w jej oczach maluje się rozczarowanie, jakiego nie widział jeszcze u nikogo. Stała tak pośrodku pokoju, wyprostowana niczym na odprawie, ciągle wbijając spojrzenie zielonych oczu w młodszego z braci.

– Nie. – powiedziała cicho, głosem, który wyrażał zrezygnowanie. – Powiedz mi, że to nieprawda, że chociaż ty nie masz z tym przestępcą nic wspólnego – wyszeptała jeszcze ciszej i nawet nie odwracając się w stronę przybysza, zaczęła powoli stawiać przed siebie kroki.

        Itachi wyciągnął w jej stronę rękę, ale po chwili opuścił ją zrezygnowany wzdłuż ciała.

– Porozmawiajmy. – poprosił przez ściśnięte gardło. Dziewczyna tylko pokręciła głową i pobladła jeszcze bardziej.

        Sasuke podniósł się zapobiegawczo i zrobił ku niej kilka kroków. W tym wszystkim zapomnieli, że Sakura była świeżo po wypadku,  po którym nie miała okazji dość do siebie. Obawiał się, że ze stresu i zmęczenia, w każdej chwili może stracić przytomność.

– Sakura, proszę. – szepną Itachi, również próbując zbliżyć się do dziewczyny.

– Masz się do mnie nie zbliżać!!! – ryknęła niespodzianie, odwracając się w jego stronę. Wyciągnęła rękę i wymierzyła w Itachiego palcem, którym dźgnęła go w pierś.

– Ufałam Ci…– syknęła i obiema rękami pchnęła go do tyłu. – Mój boże, Ty podły kłamco…– jęknęła płaczliwie, po czym wymierzyła mu siarczysty policzek.

– To nie tak…– głos Itachiego brzmiał błagalnie. – Nigdy bym Cię nie skrzywdził, najpierw daj wyjaśnić…– zanim zdążył dokończyć, uderzyła drugi raz, po czym zasłoniła usta dłonią i wybiegła do jednego z pokojów gościnnych nie oglądając się za siebie.

            Po chwili zza ściany dobiegł ich pełen bólu i gniewu, stłumiony krzyk. Krzyk, który wydawał się rozdzierać Itachiego na pół. Mężczyzna opadł zrezygnowany na fotel i wyjął paczkę papierosów. Jakby na dobitkę coś w sypialni Sakury rąbnęło o ścianę z przykrym dźwiękiem a Sasuke uświadomił sobie, że najprawdopodobniej była to cholernie droga karafka na wino, którą zabrała tam wczoraj wieczorem.

– Dlaczego tak pieścicie się z tą kopniętą babą… – mruknął Suigetsu, wyraźnie, rozbawiony sytuacją.

            Pięść starszego z braci spadła na jego twarz tak niespodziewanie, że nawet nie zdążył przestać się uśmiechać. Krew trysnęła na boki a sam pokrzywdzony, zerwał się z fotela, zasłaniając krwawiące usta dłonią.

– Co Wy wszyscy do mnie macie!– wrzasnął wściekły i wyszedł do łazienki zatamować nowy potok ciepłej juchy.

        Sasuke w milczeniu nalał Itachiemu szklankę whisky i usiadł naprzeciwko. Sprawy przybrały bardzo zły obrót, dla nich i dla Sakury, której świat najprawdopodobniej walił się na głowę.

– Przejdzie jej. – zwrócił się do brata, choć zdawał siebie sprawę z tego, że sam nie wierzy w to co mówi. Brat podniósł na niego niedowierzające spojrzenie.

– Mówisz o Sakurze, nie o klaczy obrażonej za brak cukru. – wyjął papierosa i nie zważając na fakt, że w mieszkaniu Sasuke się nie paliło, wypuścił w powietrze pierwszą chmurę jasnego dymu.

– Nie zna całej prawdy. –  Sasuke wbił w brata harde spojrzenie i odstępując od własnych reguł, również sięgnął po paczkę. Ten dzień kończył się wyjątkowo koszmarnie, a on miał zamiar choć trochę się wyluzować.

 – Trzeba jej wszystko wyjaśnić. – wypalił w jego stronę Itachi a Sasuke nagle doszedł do wniosku, że osiągnięcie  przez, chociaż namiastki relaksu definitywnie stało się nierealne.

– Oszalałeś. – warknął Suigetsu wchodząc do pokoju. – Chyba zapomniałeś, co robimy. Informowanie tej wariatki o naszych planach jest strzeleniem sobie w kolano! – Ona nie jest wariatką! – Itachi najeżył się jeszcze bardziej. – Została postawiona pod ścianą, to odruchowo zaczęła się bronić.  

            Sugietsuu z ironicznym uśmiechem parsknął głośno.

– I dosłownie i w przenośni. – rzucił lekko.

– Co? – Itachi przeskoczył spojrzeniem z jednego rozmówcy na drugiego.

– Nie ważne. – warknął Sasuke opadając głębiej w fotel. 

            Intuicja podpowiadała mu, że to dopiero początek problemów, niestety jego przeczucia, zazwyczaj były aż za bardzo trafne.





* Fuwafuwa– wymawiane jako „fułafuła”. - Miękki, puszysty, pluszowy.

      Kochane moje !

            Ten rozdział powstał w takich potach i bólach, że aż sama jestem zdziwiona publikowaniem go... Pisany był prawie w całości na telefonie,, między godziną piątą a szóstą rano w czasie moich dojazdów pociągiem do pracy.  Jeżeli więc, pojawiły się w nim błędy ortograficzne czy składniowe to pokazujecie"palcem",k a natychmiast je skoryguję. Ja samo czytałam ten tekst tyle razy, że już nie wyłapuję rzeczy do poprawki. :(

            A przechodząc do milszych rzeczy, bardzo wam wszystkim dziękuję za miłe komentarze, działają one na mnie jak zastrzyk energii, dzięki czemu pisanie o pogańskich godzinach nie stanowi dla mnie większego problemu.  Ogromnie mi miło, że chce się wam tu zaglądać i czytać!

Pozdrawiam was gorąco i mocno ściskam!